La camina del muerte y santa cruz
Blijf op de hoogte en volg Ruby
15 September 2014 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Ik kreeg weer smsjes dat ik mn blog moest bijwerken dus dat zal ik dan braaf doen ;)
Als eerst maar eens over la camina del muerte (the Death Road)
Dit houdt in dat je met een lekkend busje voor je hostel wordt opgehaald om 7 uur s ochtends (terwijl ze er pas om half 8 zijn)
Maar natuurlijk niet nadat er een groep Argentijnse studenten heel de nacht hebben staan feesten en dronken, meerdere keren, de kamer ingelopen komen, lichten uit en aan doen, watermeloenen van kasten gooien die als bowlingballen wegen en vervolgens gewoon keihard gaan kletsen tot een uur of 4 snachts.
Muchas gracias!
Wanneer Brad ze verteld dat hij nu een half jaar aan het reizen is en nog nooit zulke luidruchtige en asociale kamergenoten heeft gehad is het enige respons dat hij krijgt wat gegiegel en een iets minder hoog volume aan Spaanse klanken in de kamer
Enfin... Dus we zitten in een lekkend busje op weg naar de Yungas, het natuurgebied waar we gaan mountainbiken!
Ik zit naast een stel uit Nederland (die zitten ook overal) en zij kwamen ook pas uit Australie...dus zeker een half uur gepraat over hoe geweldig Australie is en hoe we er wel zouden willen wonen. Verder zitten er nog 3 Walloniers achter ons en Brad zit naast Patrick uit Ierland. Hij heeft ook al aardig wat reisjes er op zitten, onder andere een jaar vrijwilligerswerk in Ethiopie met zijn vrouw als dokter en hij als accountant. Wauw!!
Eenmaal in de Yungas is het stervens koud. We krijgen taart met koffie of thee en worden vervolgens in zoveer beschermende kleren gehesen dat ik me afvraag of dit Bolivia wel is en niet Australie. Waggelend lopen we naar de mountainbikes, moeten we op de foto en dan gaat het echt gebeuren!
Zeker een half uur crossen we naar beneden. Ik moet er even inkomen en wil dolgraag die prachtige bergen, watervallen en valleien zien...maar ik fiets naast een ravijn waar ik niet in wil vallen... Dus dan maar heel af en toe even gluren als ik op een recht stuk weg zit.
Na dit half uur stoppen we en is het ondertussen mistig geworden... In de bergen betekent dit meestal maar 1 ding: regen!
En nog geen 15 minuten later crossen we door de stromende regen de berg af. De fietsen zijn echter geweldig! Ik merk geen verschil wat grip betref tussen de regen en geen regen en cross dus lekker door.
Er valt echter vrij weinig meer te zien van de bergen door de mist en regen dus concentreer ik me maar op het inhalen van zoveel mogelijk mensen (hihihi)
Weer een half uur later zitten we in de bus. Ik ben blijkbaar de enige die het koud heeft want ik kan gewoon niet stoppen met trillen. Eenmaal weer op de fiets (nadat ons nu zowel lekkende als niets ziende busje ons op een ander gedeelte van de berg heeft afgezet) gaat het beter. Dit gedeelte is wel een stuk moeilijker. Heeel veel losse steentjes of juist enorme stenen die ineens naar boven steken. Ik begin weer als laatste van de groep en het duurt een stuk langer voor ik hier in kom. Na wat aanmoedigende woorden van de fotograaf (ja deze reed mee en maakte foto's voor en van je zodat je zelf niet het ravijn in stort terwijl je een foto maakt) gaat het weer wat beter.
Na de lunch is het nog steeds vies weer maar het laatste uur fietsen we is de heerlijke zon en kunnen we pas echt zien hoe prachtig het wel niet is. Omgeven door bergen die zo hoog zijn dat ze boven de wolken uit komen. Allemaal bekleed met een gigantische hoeveelheid groene bomen. Prachtige vlinders vliegen voorbij en wederom moet ik mezelf er aan herinneren dat ik langs een ravijn fiets en op de weg moet letten.
Uiteindelijk, na zeker 4,5 uur mountainbiken, zijn we er dan: het einde van de Death Road! We krijgen een t shirt waar heel laconiek op staat dat we de Death Road hebben overleefd, een red bull en worden naar een restaurant gereden waar we mogen opscheppen wat we willen, een handdoek en shampoo krijgen om te douchen en zelfs een zwembad is!
Heerlijk! (Die douche...aangezien iedereen he-le-maal doordrenkt van zowel de regen als de modder was)
We werden nu heel de weg terug naar La Paz gereden via de auto weg en daar kwamen we er achter dat onze chauffeur muy loco is!
Inhalen terwijl je niet eens kan zien of er iets aan komt...of in een tunnel terwijl je ziet dat er iets aan komt...ik heb heel de weg met mn ogen dicht gezeten, afgezien van de 15 minuten waarin Bianca (het Nederlandse meisje) en ik onze bevindingen en waardering voor onze chauffeur bespraken.
(Voor het geval dit niet duidelijk was...dit was niet erg positief)
Eiiiindelijk in het hostel terug snel omgekleed en gegeten om de volgende morgen de nachtbus naar Santa Cruz te boeken.
Dit werd super snel en goed geregeld door de mensen van het hostel (echt hele behulpzame en lieve mensen)
We moesten pas om half vijf bij de busterminal zijn dus op ons gemakje voor de laatste keer door La Paz gelopen. Langs alle marktjes, zeker 7 banken geprobeerd voordat ik er een vond die me geld wilde geven, en uitgebreid gelunched omdat dit ook ons avondeten zou zijn.
Meer voor de lol liepen Brad en ik een winkeltje in waar mandolines, violen, gitaren en weet ik t al niet meer hing.
Daar raakte ik aan de praat met de eigenaar die ik vertelde dat ik mandoline speel en mij vervolgens zei dat hij dat ook deed maar het heel erg moeilijk vond. Wat tips en truucs gedeeld en vervolgens een super schattig reis gitaartke gekoch samen met Brad waar de verkoper voor ons een traditioneel Boliviaans lied op speelde: leuk!!
Ik heb dat natuurlijk meteen gefilmd (denk niet dat deze geupload kan worden maar ga het proberen)
Wat snacks en drinken gekocht en toen dus in de nachtbus naar Santa Cruz waar ik tegen al mijn verwachtingen in nog redelijk heb geslapen ook.
Eenmaal in Santa Cruz vanochtend aangekomen vonden we een taxi die de weg niet wist... Hij bleef maar zeggen dat de straat waar we naartoe moesten niet bestond. Ik werd zo pissig dat ik op het punt stond om uit te stappen en lopend de weg te zoeken maar Brad had meer geduld en na zeker 30 minuten in de taxi (terwijl het hooguit 5 kilometer naar het hostel was) waren we dan eindelijk bij ons hostel.
Nou dat was het wel weer een eindje.
Morgen gaan we op zoek naar een jungle tour, naar Amborro.
Ik ben benieuwd!!
Hou jullie op de hoogte ;)
Toedels!!
-
15 September 2014 - 05:16
Leny:
Meid meid, wat een avonturiers zijn jullie! Kom je wel heel terug? ;)
Bij ons is het ook mooi maar wij rijden met de auto overal heen.
Blijf om je heen kijken en genieten! -
15 September 2014 - 09:18
Martijn:
Haaaaaajjjjjjj!!!!,
Klikt alweer als een groot feest! Ik had je wel willen zien tijdens die autorit -
15 September 2014 - 15:00
Elly:
ik lees je avonturen met angst en een glimlach. pas goed op elkaar en geniet met volle teugen!! liefs van ons xx -
16 September 2014 - 18:16
Els:
Heeeeyyy Mutsy,
Pas je wel een beetje op? Je moet wel heel thuis komen.
Dikke kus van , Els & Cemile -
17 September 2014 - 20:58
Annella:
Ha Ruby,
Jullie beleven weer van alles zo te lezen. jammer dat we nog geen foto,s kunnen zien, maar dat komt vast nog wel. Ben nu al benieuwd naar jullie volgende avontuur. Veel plezier en blijf voorzichtig!1 ;)
-
18 September 2014 - 13:03
Mark:
hee lieverd ben blij dat alles ok is met je en je de helse rit hebt overleefd blijf vooral genieten en oppassen heel veel plezier en de groeten aan brad dikke kus van je papsie -
20 September 2014 - 20:34
Ina:
Wat een belevenissen!! Sommige dingen komen me bekend voor; vreemde procedures op vliegvelden, taxichauffeurs die je eigenlijk ergens anders af willen zetten. Wat er ook gebeurt, altijd rustig blijven en volhouden.
Pas goed op jezelf en geniet van alles wat je meemaakt..., Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley